เชอร์รีส พาวเวอร์ส คุณแม่ลูกสองวัย 32 ปีจากเซาท์แคโรไลนา ได้รับแจ้งว่าความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่องที่เธอประสบมาจากความวิตกกังวล มันกลับกลายเป็นว่ามีสาเหตุที่ร้ายแรงกว่านั้นมาก

เมื่อฉันเริ่มมีอาการเจ็บหน้าอกครั้งแรก ฉันคิดว่าคงมาจากความเครียด ฉันทำงานเป็นผู้ช่วยแพทย์ที่ผ่านการรับรองเต็มเวลาและไปโรงเรียนพยาบาลพร้อมดูแลลูกสองคนของฉันในฐานะพ่อแม่คนเดียว การปรับสมดุลทุกอย่างเป็นเรื่องยาก

อาการเจ็บหน้าอกของฉัน ซึ่งเริ่มในเดือนมกราคม 2020 เมื่อฉันอายุ 30 ปี เกิดขึ้นอย่างน้อยสัปดาห์ละสองครั้ง แต่ละครั้งกินเวลาหนึ่งชั่วโมงหรือมากกว่านั้น อาการเจ็บหน้าอกรุนแรงมากจนทำให้ฉันล้มลงทั้งสี่ ฉันลองใช้แอสไพรินและไทลินอลเพื่อช่วยบรรเทาอาการปวด แต่ก็ยังดำเนินต่อไป

เนื่องจากความเจ็บปวดรู้สึกเหมือนเป็นอาการเสียดท้อง รุนแรง เช่น ความรู้สึกแสบร้อน ฉันจึงดื่มนม ดื่มน้ำมาก ๆ และทานยากรดไหลย้อนเพื่อบรรเทาอาการดังกล่าว แต่ไม่มีวิธีรักษาใดที่ได้ผล บางครั้งในช่วงเหล่านี้ แขนข้างซ้ายของฉันจะรู้สึกซ่านและเริ่มอ่อนแรง

ฉันคิดว่าชีวิตที่วุ่นวายของฉันทำให้เกิดความเจ็บปวด แต่ฉันไม่ได้เพิกเฉย ฉันได้นัดหมายกับแพทย์ผู้ดูแลหลักของฉัน ประเด็นก็คือ เมื่อคุณกำหนดเวลานัดพบแพทย์ คุณจะไม่เข้าพบในทันทีเสมอไป ดังนั้นเมื่อถึงเวลานัดตรวจ ฉันไม่ได้ประสบกับอาการเจ็บหน้าอกในขณะนั้นเลย

เป็นเรื่องยากสำหรับแพทย์ที่จะตัดสินว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะในสายตาของเขา ฉันดูปกติมาก ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออธิบายความรุนแรงและความถี่ของความเจ็บปวด “ก็คุณเป็นพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยว คุณทำงานเต็มเวลา น่าจะเป็นความวิตกกังวล ” เขากล่าว

หมดหวังสำหรับคำตอบ

ฉันไปพบแพทย์สองสามครั้งในช่วงสองสามสัปดาห์ข้างหน้าโดยบ่นว่ามีอาการเจ็บหน้าอกแบบเดียวกัน ทุกครั้งที่ฉันบอกว่ามันเป็นความวิตกกังวล และตามจริงแล้ว หลังจากที่คุณได้ยินมันหลายครั้ง คุณเริ่มเชื่อว่าบางทีอาจเป็นความวิตกกังวลจริงๆ ฉันได้รับยารักษาโรควิตกกังวล แต่ไม่ได้ผล—ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่

อาการเจ็บหน้าอกจะมาในบางครั้ง มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่ฉันกำลังซื้อของที่ร้านขายเงินดอลลาร์ อีกครั้งหนึ่งเมื่อฉันออกไปกินข้าวกับนักศึกษาพยาบาลคนอื่นๆ

ฉันมีตอนที่ทำงานด้วย: หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ ฉันก็เริ่มมีเหงื่อและต้องนั่งลง เพื่อนร่วมงานและผู้จัดการของฉันรู้ดีเกี่ยวกับอาการเจ็บหน้าอกของฉัน ดังนั้นเมื่อฉันบอกพวกเขาว่ามันกำลังเกิดขึ้น พวกเขาจึงวัดความดันโลหิตของฉัน เห็นว่ามันสูงขึ้นเล็กน้อย และบอกให้ฉันไปที่ห้องฉุกเฉิน ซึ่งฉันทำไปแล้ว แต่ฉันคิดว่าโรงพยาบาลคงได้เห็นการวินิจฉัยของแพทย์ผู้ดูแลหลักของฉันเกี่ยวกับความวิตกกังวลในประวัติทางการแพทย์ของฉันแล้ว และพวกเขาก็ตอกย้ำความเจ็บปวดของฉันให้กลายเป็นความวิตกกังวลอีกครั้ง

เนื่องจากความเจ็บปวดนั้นรุนแรงและต่อเนื่องยาวนาน บวกกับความจริงที่ว่ายาคลายความกังวลไม่ได้ช่วย ฉันจึงรู้ว่ามันเป็นมากกว่าความวิตกกังวล ฉันรู้ว่าหมอคิดผิด แต่คุณไม่เคยต้องการได้ยินสถานการณ์ที่แย่ที่สุด ดังนั้นเมื่อพวกเขากล่าวว่า “เราไม่พบสิ่งใด ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับคุณ มันต้องเป็นการวิตกกังวล” ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น ถ้าพวกเขาจะบอกฉันว่าไม่มีอะไรร้ายแรง แสดงว่าฉันไม่ต้องอยู่สอบและสามารถกลับบ้านไปหาลูกๆ ได้ แต่ในหัวของฉัน ฉันรู้ว่าอาการของฉันไม่ปกติ

---

อ่านบทความข่าวสารอื่น ๆ เพิ่มเติมได้ที่ thirtyonethirty.com อัพเดตทุกสัปดาห์